Lockdown Pokój z widokiem Antymiasto Miejskie mutacje Stany przemian Spojrzenie spośród gałęzi Architektura i polityka Enzymy architektury Zasada i model Miejskie migawki Miasto śródziemnomorskie Kroniki mieszkalne Miejskie fakty Szkoła porażki Inne inteligencje Miasto wewnątrz w nas Kruchość gatunku Nabranie dystansu Metropolia-archipelag Urbania

Życie w mieście bez samochodów Rozdział 1 Miasto dla dzieci Rozdział 2 Miasto towarzyskie Rozdział 3 Miasto ufne Rozdział 4 Miasto feministyczne Rozdział 5 Miasto słyszące Rozdziało Miasto terapeutyczne Rozdział 7 Miasto dostępne Rozdział 8 Miasto zamożne Rozdział 9 Miasto odporne Rozdział 10 Miasto dla seniora Podsumowanie Holenderskie miasto dla każdego

3:0 dla Lance'a Hoseya Piękno zrównoważone Imperatye estetyczny Trzy zasady Wiele zmysłów Ekologia i obrazy Ozywianie rzeczy codziennych Architektura różnicy Dobór naturalny miast Wizje ziemi Epilog: Manifest piękna.

Po znakomicie przyjętej książce "Jak rowery mogą uratować świat" Peter Walker zajął się tematem ruchu (aktywności) w mieście. Czym jest tytułowe cudowne lekarstwo, przynoszące tak ogromne korzyści zdrowotne, że gdyby zostało przekształcone w lek, byłoby najcenniejszym lekiem na świecie? Odpowiedzią jest ruch, a dobrą wiadomością jest to, że jest on bezpłatny, łatwy i dostępny dla każdego. Codzienny wysiłek był przez tysiąclecia nieodłączną częścią naszego życia, ale w ciągu zaledwie kilku dekad został praktycznie z niego wyeliminowany. Ta książka jest kroniką tej bardzo współczesnej i w dużej mierze niezbadanej katastrofy oraz historią ludzi próbujących ją odwrócić. Poprzez wywiady z ekspertami z różnych dziedzin – lekarzami, naukowcami, architektami i politykami – Peter Walker bada, jak wprowadzić więcej ruchu do współczesnego świata i, co najważniejsze, do życia każdego z nas. [opis wydawcy]

Od życia między budynkami do miasta życzliwego Życie po sąsiedzku Jak budować? Lokalne życie w urbanizującym się świecie Kwestia czasu Ruch i komunikacja w zagęszczonym i podzielonym świecie Piętrowe życie Miasto a pogoda w epoce zmian klimatu Elastyczne znaczy wytrzymałe Dziewięć kryteriów przyjaznego dogęszczania

1. Akademia Górnicza (obecnie budynek A-O Akademii Górniczo- Hutniczej), al. Mickiewicza 30 2. Urząd akcyzowy nr 18 (obecnie budynek mieszkalny ), ul. Kobierzyńska 87 3. Dom towarowy Bazar Polski SA., później siedziba redakcji „Ilustrowanego Kuriera Codziennego" (obecnie własno ść Polskapresse sp. z o.o.), ul. Wielopole 1 / ul. Starowiślna 2 4. Fabryka Iskra i Karmański (obecnie Krakowskie Za kłady Wyrobów Papierowych Trefl Kraków), ul. Lubelska 12 / ul. Cieszyńska 13 5. Dom przedpogrzebowy na nowym cmentarzu żydowskim gminy krakowskiej, ul. Jerozolimska 14 / ul. Abrahama 25 6. Willa Franciszka i Leopolda Macharskich, ul. Wys piańskiego 11 7. Bank Polski (obecnie Narodowy Bank Polski), ul. Basztowa 20 / pl. Matejki 1-la / ul. Zacisze 2 8. Klinika Położnicza i Chorób Kobiecych Uniwersyte tu Jagiellońskiego, ul. Kopernika 23 9. Willa Aneri (Ireny) i Wojciecha Weissów, ul. Krupnicza 31 10. Izba Skarbowa (obecnie Szpital im. J. Dietla), ul. Skarbowa 1/ ul. Krupnicza 27 / ul. Czysta 4 11. Pocztowa Kasa Oszczędności (obecnie Bank PKO BP ), ul. Wielopole 19-21 / ul. Dietla 86-90 12. Siedziba Związku Młodzieży Przemysłowej i Rękodzielniczej pod wezwaniem św. Stanisława Kostki (obecnie Teatr Groteska, szpital im. J. Dietla oraz Związek Męskiej Młodzieży Przemysłowej i Rzemieślniczej pod wezwaniem św. Stanisława Kostki), ul. Krupnicza 29 / ul. Skarbowa 2—4 / ul. Czysta 6 13. Willa Marii i Antoniego Lewalskich (obecnie Austriacki Konsulat Generalny), ul. Krupnicza 40 14. Dom czynszowy, ul. Starowiślna 17 15. Dom Marii i Kazimierza Lewandowskich, ul. Krasz ewskiego 22/ ul. Salwatorska 9 16. Szkoła Pielęgniarek i Higienistek Uniwersytetu Jagiellońskiego (obecnie Instytut Pielęgniarstwa i Położnictwa Uniwersytetu Jagiellońskiego), ul. Kopernika 25 Domy Pracowników Pocztowej Kasy Oszczędności, u l. Zybłikiewicza 5—7 / ul. Librowszczyzna 10—14 18. Osiedle Oficerskiej Spółdzielni Mieszkaniowej 19. Żydowski Dom Akademicki (obecnie dom studencki Akademii Muzycznej w Krakowie), ul. Przemyska 3 20. Dom czynszowy i siedziba Związku Spółdzielni Jajczarskich Jajo, następnie Dom Profesorów Uniwersytetu Jagiellońskie go, ul. Friedleina 2 / ul. Łokietka 1 21. Domy Kooperatywy Mieszkaniowej, pl. Sikorskiego Willa Stefanii i Adolfa Szyszko-Bohuszów (willa Odyniec), ul. Jodłowa 13a Dom Profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego, pl . Inwalidów 4 24. Garaże 25. Dom Akademicki im. Prezydenta Ignacego Mościcki ego (obecnie Dom Akademicki Żaczek i Centrum Kultury Rotunda), a l. 3 Maja 5 / ul. Oleandry 1 26. Siedziba Związku Młodzieży Chrześcijańskiej Pol ska YMCA, ul. Krowoderska 8 / ul. Biskupia 19 Willa Edmunda Rosenhaucha (obecnie Samorządowe Kolegium Odwoławcze), ul. Lea 10 28. Kasa Chorych (obecnie zespół przychodni lekarsk ich), ul. Batorego 3 104 Śląskie Seminarium Duchowne, al. Mickiewicza 3— 5 / ul. Humberta 4-6 30. Dom czynszowy Zakładu Ubezpieczeń Pracowników Umysłowych we Lwowie, al. Słowackiego 30—36 / ul. Mazowiecka 2 Dom czynszowy Zakładu Ubezpieczeń Pracowników U mysłowych we Lwowie, pl. Inwalidów 6 / ul. Sienkiewicza 2—2a / ul. Pomorska 1 32. Domy Funduszu Emerytalnego Urzędników Miejskiej Kasy Oszczędności, ul. Szpitalna 11—13 / ul. św. Tomasza Państwowa Wytwórnia Wódek nr 11, ul. Fabryczna Domy oficerów i podoficerów Wojska Polskiego im . generała Jakuba Krzemieńskiego, ul. Lubelska 20, 26, 28 / ul . Wrocławska 2 / Śląska 7, 9,11 / ul. Wrocławska 10 35. Dom czynszowy, ul. Lea 17 36. Fabryka Artigraph, ul. Prądnicka 65 Dom czynszowy Towarzystwa Ubezpieczeniowego na Życie Feniks, Rynek Główny 41 / ul. św. Jana 2 38. Biblioteka Jagiellońska, al. Mickiewicza 22 / u l. Oleandry 3 39. Dom czynszowy, ul. Basztowa 10 40. Dom czynszowy, pl. Kossaka 3 / ul. Morawskiego 41. Dom Gminy Miasta Krakowa, ul. Bobrowskiego 8—10 42. Dom profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego, al . Słowackiego 15 / ul. Łobzowska 63 Siedziba Zarządu Okręgowego Zjednoczenia Kolejo wców Polskich (obecnie Dom Kultury Kolejarza), ul. św. Filipa 6 44. Miejski Dom Wycieczkowy (obecnie Schronisko Mło dzieżowe PTSM), ul. Oleandry 4 45. Kościół św. Stanisława Kostki, ul. Pułaskiego 1 5 / ul. Konfederacka 6 46. Powszechny Zakład Ubezpieczeń, ul. Dunajewskieg 47. Dom czynszowy, pl. Inwalidów 7—8 / al. Słowackiego 2 48. Domy czynszowe, ul. Sarego 22, 24, 26 49. Dom czynszowy Towarzystwa Ubezpieczeniowego na Życie Feniks, ul. Basztowal3—15 / Rynek Kleparski 2—4 50. Wieża ciśnień, ul. Rzeźnicza 26 51. Dom czynszowy, al. Krasińskiego 4 / ul. Kościus zki 1 52. Dom czynszowy, ul. Zbrojów 3 53. Budynek gimnazjum oraz internatu oo. paulinów ( obecnie Wyższe Seminarium Duchowne Zakonu Paulinów), ul. Skałeczna 54. Dom Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego im. Marszałka Józefa Piłsudskiego (obecnie Muzeum Czynu Niepodległościowego), ul. Oleandry 2 / al. 3 Maja 7 55. Dom Śląski — własność zarządu Okręgu Małopolski ego Polskiego Związku Obrony Kresów Zachodnich (obecnie Liga Obro ny Kraju i budynek mieszkalny), ul. Pomorska 2 / ul. Królewska 1 56. Dom czynszowy, al. Krasińskiego 9 57. Gimnazjum im. Królowej Wandy (obecnie Uniwersyt et Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie), ul. Ingardena 4 / ul. Oleandry 6—8 58. Przystań wioślarska Żydowskiego Klubu Sportoweg o Makkabi, wał ochronny Wisły na Dębnikach 59. Dom czynszowy Funduszu Emerytalnego Komunalnej Kasy Oszczędności Powiatu Krakowskiego (obecnie budynek biurowy), pl. Szczepański 5 / ul. Reformacka 1 60. Muzeum Narodowe, al. 3 Maja 1 61. Dom czynszowy, ul. Pędzichów 4 62. Restauracja browaru Okocim, polana Lea w Lesie Wolskim 63. Dom Matki i Dziecka (obecnie Przedszkole Samorządowe nr 44), ul. Żuławskiego 9 64. Siedziba Związku Zawodowego Polskich Artystów Plastyków (tak zwany Dom Plastyków), ul. Łobzowska 3 65. Stacje transformatorowe 66. Miejski Stadion Sportowy, al. 3 Maja 23 67. Wydział Powiatowy (obecnie Starostwo Powiatowe) , al. Słowackiego 18a / ul. Łobzowska 44 68. Dom czynszowy, al. Słowackiego 15a 69. Dom czynszowy, ul. Szlak 8a / ul. Staszica 1—3 70. Dom społeczny Wojewódzkiego Związku Międzykomunalnego Opieki Społecznej (obecnie siedziba Rady i Zarządu Dzielnicy VIII Dębniki i Scena Tęcza), ul. Praska 52 / ul. Pietrusińskiego 1 71. Osiedle robotnicze, ul. Praska 72. Domy czynszowe, ul. Batorego 4a i 6a 73. Osiedle Komunalnej Kasy Oszczędności Powiatu Kr akowskiego 74. Zabudowa okolicy parku Krakowskiego 75. Dom czynszowy, al. Słowackiego 58 / ul. Śląska 1 76. Dom czynszowy, ul. Syrokomli 20 / ul. Ujejskieg o 2 77. Dom czynszowy, ul. Komorowskiego 7 78. Schronisko dla Bezdomnych Mężczyzn im. Brata Al berta (obecnie Dom Pomocy Społecznej im. św. Brata Alberta), ul. Nowaczyńskiego 1 79. Szkoła Powszechna im. Królowej Jadwigi (obecnie Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 1), ul. Blachnickiego 1 80. Hala targowa, al. Daszyńskiego 3 81. Kościół Matki Boskiej Zwycięskiej, ul. Zakopiańska 86 82. Domy czynszowe, ul. Biskupia 11 / ul. Sereno Fenna 2 83. Dom czynszowy, ul. Chopina 4 Dom czynszowy, al. Grottgera 1 / al. Słowackiego 24 85. Dom czynszowy, ul. Kremerowska 15 / ul. Feldman a 2 86. Dom czynszowy, ul. Krzywa 12 / Rynek Kleparski IIa 87. Dom czynszowy, ul. św. Marka 8 88. Dom czynszowy, ul. św. Marka 33 / ul. św. Krzyża 21a 89. Dom czynszowy, ul. Pawia 12 / ul. Worcella 11 90. Dom czynszowy, ul. Pawlikowskiego 16 91. Dom czynszowy, ul. Karmelicka 62 92. Osiedle spółdzielni mieszkaniowo-budowlanej Osiedle Legionowe 93. Dom starców żydowskich (obecnie Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej), ul. Chmielowskiego 6 Państwowy Bank Rolny oddział w Krakowie (obecni e Bank PKO S.A.), ul. Dunajewskiego 8 / ul. Garbarska 2 95. Dom czynszowy, ul. Cybulskiego 12 96. Dom czynszowy, pl. Matejki 2 97. Dom czynszowy, ul. Sereno Fenna 6 98. Dom czynszowy, ul. Smoleńsk 3 99. Dom czynszowy, ul. Spasowskiego 6 100. Dom czynszowy, ul. Lenartowicza 13 101. Szkoła powszechna (obecnie Zespół Szkół nr 2 i m. J. Tischnera), ul. Goszczyńskiego 44

Słynna autobiografia Artura Rubinsteina (1887-1982) – urodzonego w Łodzi polskiego pianisty żydowskiego pochodzenia. Artysta pisze o swojej młodości – edukacji, rodzinie, początku kariery i o ludziach, których spotkał i którzy wywarli wpływ na jego twórczość. Jest to również przekonujący, napisany barwnym językiem opis środowiska artystycznego Belle Epoque i pierwszych dziesięcioleci XX wieku, a także niezwykle ważne świadectwo osobowości jednego z największych polskich artystów. Rubinstein zabiera nas w fascynująca podróż przez ziemie polskie pod zaborami, a także Europę przełomu XIX i XX wieku. Fotograficzna pamięć autora, lekkość pióra i zainteresowanie wszystkim co piękne sprawia, że książka jest niezwykłym pamiętnikiem i przewodnikiem po miejscach, które zostały już dawno zapomniane. Rubinstein był niedoścignionym interpretator utworów Fryderyka Chopina, „New York Times” okrzyknął go jednym z największych pianistów XX w. Pomimo, że większość swojego życia spędził w Stanach Zjednoczonych, nigdy nie wyrzekł się swojego polskiego-żydowskiego pochodzenia. Żoną Artura Rubinsteina była Aniela Młynarska – autorka słynnej książki kucharskiej „Kuchnia Neli”.

Pierwsza polska książka najsłynniejszego współczesnego włoskiego architekta Stefano Boeri. Doświadczenie lockdownu stało się dla autora impulsem do rozmyślań nad istotą miasta. W marcu 2020 roku, wsłuchując się we wszechogarniającą ciszę Mediolanu, którego mieszkańcy zostali przymusowo zamknięci w swych domach, Boeri rozpoczął w mediach społecznościowych serię wykładów mających przybliżyć słuchaczom czekającą ich przyszłość. Te rozmyślania w wersji spisanej stanowią coś na kształt notesu architekta. Dowiemy się z niego, między innymi, czym jest antymiasto – „ciągnąca się przestrzeń budynków, bez centrum ani końca”. Tym właśnie, zdaniem autora Urbanii, są przedmieścia. Według niego, aby zaistniało miasto, muszą pojawić się dwa główne czynniki – gęsta zabudowa i zróżnicowana kulturowo społeczność o wspólnej tożsamości lokalnej. Ale to nie wszystko – miasto musi być zielone. Boeri jest przekonany, że przyszłością świata są miejskie lasy wertykalne, czyli wysokie budynki obrośnięte roślinnością, czego przykładem jest jego mediolańska realizacja o nazwie Bosco Verticale (Pionowy Las). Urbania jest pełna anegdot ze świata twórców i polityki. Jest przesycona miłością do literatury, a także do sztuki, do dziedzictwa architektonicznego Starego Kontynentu, ze szczególnym naciskiem na dziedzictwo krajów śródziemnomorskich. Autor nie stroni również od najbardziej istotnych i bolesnych tematów naszej rzeczywistości, takich jak choćby kwestia uchodźcza. Boeri dostrzega kruchość ludzkiego gatunku i czule pisze o tym, co dla nas najważniejsze – o naszej bliskości, którą pandemia koronawirusa brutalnie zakłóciła. Urbania to erudycyjny wykład o stanie świata, pełen antycypacyjnych teorii. To lektura na tyle niepokojąca, że warto ją przeczytać po to, aby wiedzieć, co nas może spotkać w niedalekiej przyszłości i aby znaleźć w niej inspirację do zmiany otaczającego nas świata.

Jak wygląda miasto skrojone na ludzką miarę? To takie, w którym wszyscy mieszkańcy – dzieci, dorośli i seniorzy, bogaci i biedni, niezależnie od ich stanu zdrowia, będą czuli się jak u siebie – przede wszystkim bezpiecznie. Jak sprawić by miasta zbliżyły się przynajmniej do tego ideału? Zdaniem autora „Być jak Kopenhaga”, Mikaela Colville-Andersena, to rower może znów uczynić nasze miasta przyjaznymi do życia: „Fakt, że dziewiętnastowieczny wynalazek może rozwiązać skomplikowane problemy XXI w. to czysta poezja”. I właśnie Kopenhaga, w której mieszka i której zmiany obserwuje i wspiera autor, wydaje się być wzorcem miasta przyjaznego – m.in. dzięki swej rowerowej infrastrukturze, która stała się marką duńskiej stolicy. „Być jak Kopenhaga” to książka o rowerach, ale też pochwała życia miejskiego. Jak wskazuje autor, opowiada ona o tym, „jak w mieście przemieszczać dużo ludzi z miejsca na miejsce i jak skutecznie przywrócić rowerom status szanowanego, akceptowanego i dostępnego środka transportu, a do tego jeszcze na tej inwestycji zarobić”. Colville-Andersen nie jest akademickim teoretykiem. Jak sam podkreśla, jeździł rowerem służbowo po 65 miastach, pedałując bez wysiłku i często zmagając się z dramatycznie złym asfaltem. Dziś swoim doświadczeniem dzieli się z włodarzami miast całego świata i z ich mieszkańcami. Przekonuje, że komfortowe dla wszystkich i zielone miasto to żadna utopia.

Czytając „Café Museum”, pragnąłem natychmiast zjeść te wszystkie opisane ze znawstwem i miłością potrawy, zaraz potem wypić wszystko, czego picie jest tu opisane, a jeszcze bardziej — natychmiast wsiąść do samochodu i pojechać w miejsca, które na łamach tej zbyt skromnej objętościowo książki wymienia Makłowicz (Krzysztof Varga). „Café Museum” to połączenie książki podróżniczej i kulinarnej z szerokim tłem historycznym i wieloma rodzinnymi wspomnieniami. Robert Makłowicz, w bardzo osobistej narracji, pokazuje nam kawałek swojego świata. Miejsca dla niego niezwykle ważne, których spoiwem jest ck Europa. Wraz z autorem przemierzamy kraje wielonarodowościowej monarchii habsburskiej. To nie jest jednak zwykła podróż – Makłowcz zatrzymuje się w miejscach, które bardzo rzadko pojawiają się w przewodnikach. Nie znajdziemy tu długich opisów zabytków, autor pisze przede wszystkim o ludziach i jedzeniu. Przywołuje często świat już nieistniający, próbuje go wskrzesić, bo dobrze wie, że pamięć potrafi przetrwać w smakach i zapachach. Nieważne czy spacerujemy po Wiedniu, szeklerskiej wiosce w Transylwanii czy Sarajewie – w jakiś przedziwny sposób Makłowicz zawsze wie, gdzie ma się udać, gdzie zapukać, jakie drzwi otworzyć. Może to lata praktyki, a może to opiekuńczy duch cesarza Franciszka Józefa I czuwa nad naszym autorem. „Café Museum” jest też wielką adoracją różnorodności – narodowej, językowej, kulturowej czy wreszcie kulinarnej. Makłowicz udawania, że właśnie tam, gdzie mieszają się narodowości, języki, kultury i smaki człowiek może czuć się naprawdę szczęśliwy.

Stanisławów (obecnie Iwano-Frankiwsk na Ukrainie) – tygiel narodowości, kultur i religii. Wspomnienia Tadeusza Olszańskiego pokazują obraz tego miasta w pierwszej połowie XX wieku. Za pomocą ulic, osób i miejsc przywołuje nie tylko historię swojego miejsca urodzenia, ale i ludzi, którzy byli z nim związani. Fascynująca i wielowątkowa opowieść ukazuje mozaikę wielu narodowości zamieszkałych na Pokuciu. Kresy, kresów to opowieść o świecie którego już nie ma – zamieszkały przez Polaków, Ukraińców, Niemców, Żydów i Węgrów stanowił – jak pisze autor – przykład tolerancji i pokojowego współżycia. Każdy z nich miał swoją ulicę, kościół, sklep, szkołę. Wszyscy żyli razem, albo obok siebie, ale nigdy przeciw sobie. Zmieniło się to dopiero w roku 1939. Okupacja radziecka i niemiecka zmieniły oblicze miasta. Opisane historie stanowią klucz do zrozumienia współczesnych stosunków między tak bliskimi niegdyś sąsiadami, a świat wojny widziany oczami nastoletniego chłopca nabiera innego znaczenia. Zmiany granic i wysiedleńcza polityka radzieckich władz spowodowały opuszczenia miasta przez Polaków, a w roku 1962 zmianę jego nazwy, jednak jak pisze Autor – nie ma Stanisławowa, jest Iwano-Frankiwsk. Ale w Iwano-Frankiwsku nadal najpiękniejszy jest Stanisławów. W książce znajduje się ponad 120 archiwalnych ilustracji.

Diabelska maszyna do szycia to kolejny po Do zobaczenia w piekle i Gdyby Polacy nie byli Polakami zbiór reportaży Wojciecha Pestki: tematem jest wojna tocząca się od 2014 roku na wschodzie Ukrainy. Widzimy ją oczami dziennikarza Serhija Szapowała (Wojna nie zna się na żartach), dobrowolca Ajdaru, snajpera Serhija Pandraka (Selfik albo słit fota ze śmiercią), strażnika rezydencji Janukowycza w Meżyhirii Petra Olijnika (Petro Samozwaniec), Ihora Mazura, twórcy Prawego Sektora (Poszukiwany żywy lub martwy), milionera Wiaczesława Konstantynowskiego, ochotnika batalionu Kijów-1 (Sny braci Karamazow), Wiktora Hryszanowa, nauczyciela wiejskiej szkoły w obwodzie ługańskim (Życie bez gwarancji (na życie)). O tej wojnie napisano wiele, ale nie tak, jak zrobił to Pestka: niczego nie przyjmując na wiarę, nawet wojnie powiedział sprawdzam! (Zbigniew Fronczek, Lublin, Kultura i Społeczeństwo). Wojciech Pestka był wielokrotnie nagradzamy w konkursach dziennikarskich, jego reportaże były nominowane do Nagrody im. J. Mackiewicza, uhonorowane Ogólnopolską Literacką Nagrodą im. B. Prusa, Międzynarodową Nagrodą Literacką im. Hryhorija Skoworody (Ukraina), Międzynarodową Nagrodą Literacką im. Mikołaja Gogola (Ukraina).

Książka Wojciecha Pestki to zbiór reportaży o mieszkańcach wschodnich ziem II Rzeczpospolitej – Polakach, Ukraińcach, Żydach, Łotyszach, Białorusinach… Doświadczenie totalitaryzmu: hitlerowskiego i komunistycznego, w sposób tragiczny odcisnęło się na ich życiu niezależnie od narodowości i wyznania. Próbowano pozbawić ich ludzkiej godności, języka ojczystego i wiary w imię absurdalnych, zbrodniczych idei. Wśród bohaterów książki jest Alfred Schreyer z Drohobycza – wychowanek Brunona Schulza, Irena Sandecka z Krzemieńca – ucząca potajemnie dzieci języka polskiego, Stanisław Vincenz – miłośnik i znawca Huculszczyzny i Pokucia, ks. Ludwik Rutyna, który przeżył napady ukraińskich nacjonalistów, „repatriację” i po rozpadzie ZSRR wrócił do rodzinnego Buczacza, Knuts Skujenieks – jeden z najwybitniejszych poetów łotewskich... Reportaże Wojciecha Pestki mają wymiar ponadczasowy: autor przenosi punkt ciężkości z „wielkiej polityki” na losy jednostki wypowiadającej posłuszeństwo systemowi, w którym przestępstwem jest posiadanie zasad moralnych albo chociażby zwykła ludzka przyzwoitość. Większość bohaterów reportaży już nie żyje – to docierający do nas z zaświatów, uchwycony w ostatniej chwili głos tych, którzy przeszli przez piekło. Książka została przetłumaczona na język ukraiński (До побачення в пеклі, przekład Andrij Pawłyszyn, Lwów 2012) oraz rosyjski (До свиданья в аду, przekład Sergiej Morejno, Moskwa 2019) i uhonorowana licznymi nagrodami, między innymi: nominacją do Nagrody im. J. Mackiewicza, Ogólnopolską Literacką Nagrodą im. B. Prusa, Międzynarodową Nagrodą Literacką im. Hryhorija Skoworody (Ukraina) i Międzynarodową Nagrodą Literacką im. Mikołaja Gogola (Ukraina).

Gdyby Polacy nie byli Polakami to kolejny zbiór reportaży Wojciecha Pestki o mieszkańcach wschodnich ziem II Rzeczpospolitej. Poprzedni, Do zobaczenia w piekle (wznowiony w 2019 roku), został doceniony przez czytelników i obsypany licznymi nagrodami. Tytuł zbioru nawiązuje do pełnych pogardliwej wyższości słów carskiego historyka Mikołaja Berga. Pisał o nas w 1906 roku: [...] gdyby Polacy nie byli Polakami, tj. gdyby byli zgodniejsi i nie rozpadali się na tyle różnorodnych stronnictw, gdyby w swych działaniach politycznych okazali więcej ładu organicznego i wytrwałości, już by się Polska dawno wyzwoliła. Nieraz Polakom kładziono do ust wolność […] W książce znalazły się m.in. reportaże o rosyjskich szpiegowskich radioteleskopach i Wiktorze Bagieńskim z Windawy, o Litwie, nazwanej przez Miłosza ziemią mitów i poezji, o Jozefie Dobkiewiczu z Łatgalii, bitwie pociągów pancernych i frachtowcu „Athen” w roli obozu zagłady, największym w Europie cmentarzu jeńców wojennych w Dęblinie i rosyjskich przygotowaniach w 1981 r. do interwencji wojskowej w Polsce… Wojciech Pestka nadaje swoim reportażom obiektywny wymiar: unika uproszczeń, nie wypowiada łatwych sądów, dokumentując życiowe doświadczenia swoich bohaterów. Znakiem rozpoznawczym jest opanowana do perfekcji technika „cudzego głosu” – narracji budowanej z wypowiedzi bohaterów, relacji medialnych, informacji faktograficznych. Reportaże Wojciecha Pestki były wielokrotnie nagradzane, m.in. Międzynarodową Nagrodą Literacką im. Hryhorija Skoworody (Ukraina), Międzynarodową Nagrodą Literacką im. Mikołaja Gogola (Ukraina), Ogólnopolską Literacką Nagrodą im. B. Prusa. Wydanie książki zostało dofinansowane ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.

„Księga zapomnienia” to książka przeciwko wojnie. Wojnie w każdym znaczeniu tego słowa, w każdym jego sensie. Tej, która teraz toczy się na Ukrainie, tej która toczyła się w Afganistanie, tej, którą wszyscy pamiętamy z lekcji historii… To jest książka przeciwko wojnie, w której z ręki jednego człowieka ginie drugi człowiek, gdziekolwiek i kiedykolwiek by nie miała miejsca. Autor, Wasyl Słapczuk, uczestnik wojny w Afganistanie, podejmuje po 30 latach od jej zakończenia próbę rozrachunku. Jego powieść jest pozbawiona opisów walk i heroizmu, to opowieść o rzeczywistości, której sam doświadczał każdego dnia: okrutnej, brudnej, niemożliwej do zrozumienia i pozbawionej logiki. Książka ukazała się w serii SUMA ZNAKÓW.

Wbrew temu, co mógłby sugerować tytuł, książka Petera Walkera charakteryzuje się całkowitym brakiem jakiejkolwiek ideologii – napisał o książce Olivier Schneider, Prezes Francuskiej Federacji Rowerzystów. Przez większą część XX wieku wydawało się, że rower jest wynalazkiem, który prędzej czy później odejdzie do lamusa, oddając pola masowej motoryzacji, ewentualnie pozostanie tylko atrybutem ubranych w lycrę fanów sportu. Dla wielu ludzi powrót do rowerów jako codziennego środka transportu w miastach – który jest faktem – wciąż wydaje się czymś trudnym do wyobrażenia. Właśnie o tym niezwykłym fenomenie traktuje książka Petera Walkera. Autor to powszechnie znany w Wielkiej Brytanii komentator polityczny dziennika „The Guardian” i jednocześnie zapalony użytkownik roweru. Jak na dziennikarza szanowanej brytyjskiej gazety przystało autor odwołuje się do licznych badań naukowych i literatury. Zabiera czytelnika w podróż w czasie – do miast sprzed 80 i 120 lat, gdzie ruch rowerowy był czymś powszechnym i masowym, ale także do miast przyszłości, w których z pewnością rower będzie jednym z kluczowych środków transportu. Autor pokazuje, jak wygląda sytuacja transportu rowerowego w wielu miastach na świecie – Londynie, Nowym Jorku, Montrealu, duńskim Odense czy Sewilli. Nie unika trudnych tematów jak: przestrzeganie przepisów przez rowerzystów, jazda w kasku czy ryzyko związane z jazdą rowerem wśród wielu aut. Książka radykalna i do bólu merytoryczna. „Jak rowery mogą uratować świat” Petera Walkera to pozycja obowiązkowa na półce każdego obserwatora życia współczesnych miast. Patroni medialni: Architektura i Biznes, Magazyn MIASTA, urbnews.pl, Teren Zabudowany

Książka, która zachęca do optymistycznego myślenia o mieście. Zbiór 11 tekstów o polskiej przestrzeni miejskiej, zainspirowanych poglądami autora MIASTA SZCZĘŚLIWEGO, Charlesa Montgomery’ego. Różne punkty widzenia, różnorodna tematyka, która od kilku lat przewija się w debacie publicznej, po raz pierwszy zostały ujęte w ramy książki. MIASTO NA PLUS powstało z potrzeby pokazania, że polskie miasta zmieniają się na lepsze. Istnieje dziś pokaźne grono ludzi – samorządowców, urzędników, aktywistów, naukowców i zwykłych mieszkańców – którym na sercu leży dobro miast, a w szczególności ich mieszańców. Bardzo często nie zdajemy sobie sprawy, że zmiany, jakie następują, polepszają jakość życia – dodatkowe przejście dla pieszych, zmiana organizacji ruchu, rower miejski, nowy park z placem zabaw, budynek, który zachwyca swoją architekturą i dziesiątki innych przykładów. Pojęcia, takie jak woonerf czy partycypacja, z trudem przebijają się w publicznej debacie. Za tymi zmianami stoją konkretni ludzie, którym zależy na wdrażaniu idei miasta szczęśliwego. Jak czytamy we wstępie: Potrzebujemy koniecznie kogoś, kto popchnie nasze miasta do przodu, będzie liderem, za którym pójdą inni, kto będzie umiał przekonać wątpiących, by na nowo uwierzyli w życie miejskie i by – szukając wzorców – skierowali wzrok w stronę Kopenhagi raczej, a nie Detroit. Niezbędna jest także wiedza i wizja celu, do którego dążymy. Mówiąc krótko – potrzeba nam polskiego Gila Penalosy. Kto wie, może ktoś taki jest wśród autorów tekstów zebranych w niniejszej książce?